Gisteren ben ik samen met Bart voor het eerst na 4,5 - 5 maanden afgereisd naar het schone Brabant. Begin februari was ik er voor het laatst. Met het uitzicht op de sleuteloverdracht van het huis en de daarop volgende verbouwing, zwaaide ik de familie voor naar wat ik dacht een paar weken. Niet wetende dat de gevolgen van het Corona virus zo groot zouden zijn en dat ik ze zo lang niet zou zien.
Mijn ouders en broertje zag ik nog een of twee keer bij ons thuis in Ede, echter zonder de gebruikelijke knuffels bij het weerzien.
Nu de 'code rood' met betrekking tot Corona lijkt te zijn geweken, vond ik het wel weer eens tijd om naar Brabant af te reizen. Zeker met het oog op het feit dat mijn oma morgen (maandag) haar 86ste verjaardag viert.
Met oma videobelde ik gedurende de hele Corona periode regelmatig via Whatsapp. Afgelopen donderdag vertelde ik haar dat ik niet wist of we het gingen halen om naar Brabant te komen voor haar verjaardag. Leek zal ze het niet hebben gevonden, maar ze begreep het wel. Wat ze niet wist, is dat dit een afleidingsmanoeuvre was in het kader van het verrassingsbezoek dat ik aan het regelen. Want wat is er nu een mooier cadeau voor je verjaardag, dan een van de kleinkinderen na lange tijd weer echt te zien.
Mama zat in het complot; zij vertelde oma dat ze zaterdagmiddag taart zou komen brengen voor de visite van zondag en maandag. Op deze manier wisten we zeker dat oma thuis zou zijn zonder dat ze zou vermoeden dat wij langs zouden komen. Gewapend met feesthoedjes, roltongen, een regenboogkleurige verenboa, een bos bloemen en uiteraard de taart gingen we oma.
Omdat ze me bij het aanbellen via de camera kan zien, hadden we alle feestspullen in een doos meegenomen. Beneden in de hal dosten we ons uit. Al toeterend en blazend op de roltongen, gingen we met feesthoedjes op ons hoofd met de lift naar boven en liepen we door de galerij naar het appartement van oma. De glimlach op haar gezicht zei boekdelen: verrassing geslaagd. Als jarige Jop moet je er natuurlijk extra feestelijk uitzien, dus kreeg ze de regenboogboa om te dragen. En een flinke bos bloemen. En op gepaste afstand aten we van de meegebrachte taart en konden we op ons gemak even bijpraten.
Zoals ik al eerder zei, had ik papa en mama wel gezien. Maar al die tijd heb ik ze geen knuffel kunnen geven. En hoe jong of oud je ook bent, volgens mij kun je altijd nog wel eens een knuffel van je ouders gebruiken. Ik in elk geval wel. Alleen hoe doe je dat als je 1,5 m afstand moet houden.
Vanuit de verbouwing hadden we nog een overall liggen dat bestand is tegen chemicaliën. Mijn vermoeden was dat dit dan ook wel eventuele virussen tegen zou houden. Mondkapjes hebben we niet in huis, maar wel een heavy duty stofmasker. Mijn outfit maakte ik af met het gelaatsscherm dat Bart heeft gebruikt toen hij de plafonds heeft ingesproeid met rookwijderaar. Uiteindelijk was ik alleen handschoentjes vergeten, maar de mouwen waren zo lang dat ik mijn handen er in had verstopt. In elk geval, de knuffels zijn op een veilige manier uitgedeeld en in ontvangst genomen.
Hoewel het fijn was iedereen op deze manier weer te kunnen zien en knuffelen, hoop ik wel dat het binnenkort wat gemakkelijker gaat. Want om zelfs in de omgeving van je familie 1,5 m aan te houden, is en blijf lastig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten