Go big or go home

Vanaf het moment dat ik een paar jaar geleden Pinterest ontdekte en daar een gehaakte bedsprei zag, stond het maken van zo'n sprei op mijn wensenlijstje.

Ik had mezelf daarbij wel de voorwaarde gesteld dat ik echt gesettled moest zijn. Dat de slaapkamer volledig naar mijn smaak ingericht zou zijn en dat ik lang van het eindresultaat zou kunnen genieten.

In het chalet was dit zeker niet aan de orde, omdat dat volledig gemeubileerd was en ik er niks aan kon veranderen. Voor het huurhuis had het in principe gekund, waar het niet dat ik ervoor had gekozen het oude behang te laten zitten en er niet de (duurdere) vloerbedekking naar mijn smaak in wilde leggen. Ik wist immers niet hoe lang ik daar zou wonen.

Inmiddels ben ik bijna vier jaar verder, woon ik samen met mijn lief in een koophuis en zijn we van plan om hier nog lang en gelukkig te wonen. Tijd voor de bedsprei dus.

Na enige zoeken - want via Pinterest kon ik niet bij het patroon komen - bleek de opgeslagen Pin, de Double Trouble deken van Haakplein te zijn. De CAL van 2017. Het patroon bestaat uit 29 delen, wat alles bij elkaar naar schatting 200 - 250 pagina's beslaat.

De deken bleek ontworpen voor 1 m 30 bij 2 m 00. Een beetje te kDlein voor een twee persoonsbed. Wat rekenwerk later, bleek dat als ik 4 herhalingen van het patroon in de breedte extra zou maken, de sprei de gewenste breedte zou krijgen. De benodigde hoeveelheid wol: 85 bollen katoen van Drops Muskat. Alles bij elkaar bijna 9000 meter katoen.

Nu maar eens kijken hoe lang ik er uiteindelijk over ga doen.

2 AFFO's in 1 week

AFFO, een afkorting die in de quiltwereld staat voor 'A Finally Finished Object'. Ik leen de term even voor de twee projecten waar ik al een tijdje aan bezig was en die ik afgelopen week ondanks de hitte af heb kunnen maken.

Vorige week zondag legde ik de laatste hand aan knuffel Tricia de Dino. Gehaakt volgens een patroon van MyKrissyDolls, met Coton 3 garen van Phildar in de kleuren Craie, Anisade en Tilleul. Het is een cadeautje, dus uiteindelijk ga ik haar weggeven. Maar het liefst zou ik haar houden.

  

Vanaf vrijdag ben ik bezig geweest om het peutertruitje waar ik mee bezig was af te maken. Het patroon, Little Missy, komt van Garnstudio. Vandaag was het een kwestie van het laatste mouwtje afbreien en alle draadjes wegwerken. Het garen dat ik heb gebruikt, was van Drops. Merino extra fine in de kleuren Donkerheide (35) en Poederroze (40). Helaas gaat het patroon maar tot 12 jaar, anders had ik er ook nog een voor mezelf gemaakt. De tweede foto is de binnenkant, zelf die ziet er naar mijn mening al gaaf uit.

 

Nu op naar de volgende klus.

Amigu-wattes

Amigurumi (fonetisch uitgesproken als Amie-Goe-Roe-Mie) is Japans voor gehaakte of gebreide knuffels. Lange tijd dacht ik dat je het uitsprak als Amiegoerie, simpelweg omdat ik niet goed las wat er stond.

Het is waanzinnig hoe je met een simpele haaknaald en goed geplaatste meerderingen en steekwijzigingen van een bolletje katoen onderdelen voor een knuffel kunt boetseren. Poten, een kop, een staart en zelfs hoorntjes, niks is te gek.

Momenteel ben ik bezig aan Tricia de Dino. Alle onderdelen zijn klaar, nu nog een kwestie van het in elkaar zetten. 

In mijn volgende berichtje hoop ik het eindresultaat te kunnen laten zien.

Handen uit de mouwen

Vanaf half mei heb ik nauwelijks of niet meer geklust. Na ruim 4 maanden verbouwen, verhuizen, de oplevering van het oude huis, gedoe rondom de badkamer en er gewoon bij werken was de pijp wel een beetje leeg. 

Daarnaast was het in de garage door al het bouwafval van de badkamer / toilet zo'n gigantische puinhoop geworden dat ik niks meer kon vinden als het ging om gereedschap of materialen. En geloof mij, als je eerst 30 minuten aan het zoeken moet en dan eigenlijk nog niet vindt wat je wil hebben, is de zin om te klussen ver te zoeken....

Maar toch moest er ergens een begin gemaakt worden om uiteindelijk het huis verder af te maken. Na een paar weken van grootste plannen, was het dit weekend zo ver. De garage ging op de schop. Ik bestelde weer een container (de derde inmiddels), Bart deed vorige week de eerste opruimslag.

Daarna ging ik afgelopen zaterdag na het verschuiven van de resterende spullen vol goede moed met de latex aan de gang in het achterste stuk van de garage. We willen de garage namelijk als opslag, washok en sportkamer gaan gebruiken, dus een beetje opfrissen kon geen kwaad. Het resultaat was meteen zichtbaar.

Zondag hebben we samen een dwaze poging gedaan om de vloerbedekking van het oude huis nieuw leven in te blazen in de garage. De eindconclusie van de poging is dat het maar goed is dat we geen van beide een carrière als stoffeerder ambiëren. Alles zat onder de lijm, de randen zijn wat rafelig en naad tussen de twee lappen is niet bijzonder goed gelukt. Maar goed, het is en blijft een garage en het is 1000% beter dan een kale betonvloer. 

Dus al met al is de klusactie tot nu toe geslaagd. Het sauzen moet nog afgemaakt, maar daar had ik geen tijd meer voor. Wel is een groot deel van het gereedschap en de materialen uitgezocht en netjes per categorie in kasten geplaatst. Dat maakt het zo veel gemakkelijker om de rest van de lange waslijst stukje bij beetje af te gaan maken.

Terug van weggeweest

Gisteren ben ik samen met Bart voor het eerst na 4,5 - 5 maanden afgereisd naar het schone Brabant. Begin februari was ik er voor het laatst. Met het uitzicht op de sleuteloverdracht van het huis en de daarop volgende verbouwing, zwaaide ik de familie voor naar wat ik dacht een paar weken. Niet wetende dat de gevolgen van het Corona virus zo groot zouden zijn en dat ik ze zo lang niet zou zien.

Mijn ouders en broertje zag ik nog een of twee keer bij ons thuis in Ede, echter zonder de gebruikelijke knuffels bij het weerzien.

Nu de 'code rood' met betrekking tot Corona lijkt te zijn geweken, vond ik het wel weer eens tijd om naar Brabant af te reizen. Zeker met het oog op het feit dat mijn oma morgen (maandag) haar 86ste verjaardag viert.

Met oma videobelde ik gedurende de hele Corona periode regelmatig via Whatsapp. Afgelopen donderdag vertelde ik haar dat ik niet wist of we het gingen halen om naar Brabant te komen voor haar verjaardag. Leek zal ze het niet hebben gevonden, maar ze begreep het wel. Wat ze niet wist, is dat dit een afleidingsmanoeuvre was in het kader van het verrassingsbezoek dat ik aan het regelen. Want wat is er nu een mooier cadeau voor je verjaardag, dan een van de kleinkinderen na lange tijd weer echt te zien.

Mama zat in het complot; zij vertelde oma dat ze zaterdagmiddag taart zou komen brengen voor de visite van zondag en maandag. Op deze manier wisten we zeker dat oma thuis zou zijn zonder dat ze zou vermoeden dat wij langs zouden komen. Gewapend met feesthoedjes, roltongen, een regenboogkleurige verenboa, een bos bloemen en uiteraard de taart gingen we oma.

Omdat ze me bij het aanbellen via de camera kan zien, hadden we alle feestspullen in een doos meegenomen. Beneden in de hal dosten we ons uit. Al toeterend en blazend op de roltongen, gingen we met feesthoedjes op ons hoofd met de lift naar boven en liepen we door de galerij naar het appartement van oma. De glimlach op haar gezicht zei boekdelen: verrassing geslaagd. Als jarige Jop moet je er natuurlijk extra feestelijk uitzien, dus kreeg ze de regenboogboa om te dragen. En een flinke bos bloemen. En op gepaste afstand aten we van de meegebrachte taart en konden we op ons gemak even bijpraten. 

Zoals ik al eerder zei, had ik papa en mama wel gezien. Maar al die tijd heb ik ze geen knuffel kunnen geven. En hoe jong of oud je ook bent, volgens mij kun je altijd nog wel eens een knuffel van je ouders gebruiken. Ik in elk geval wel. Alleen hoe doe je dat als je 1,5 m afstand moet houden.

Vanuit de verbouwing hadden we nog een overall liggen dat bestand is tegen chemicaliën. Mijn vermoeden was dat dit dan ook wel eventuele virussen tegen zou houden. Mondkapjes hebben we niet in huis, maar wel een heavy duty stofmasker. Mijn outfit maakte ik af met het gelaatsscherm dat Bart heeft gebruikt toen hij de plafonds heeft ingesproeid met rookwijderaar. Uiteindelijk was ik alleen handschoentjes vergeten, maar de mouwen waren zo lang dat ik mijn handen er in had verstopt. In elk geval, de knuffels zijn op een veilige manier uitgedeeld en in ontvangst genomen.

Hoewel het fijn was iedereen op deze manier weer te kunnen zien en knuffelen, hoop ik wel dat het binnenkort wat gemakkelijker gaat. Want om zelfs in de omgeving van je familie 1,5 m aan te houden, is en blijf lastig.

Voltooid verleden tijd

Vanaf morgen, 1 juli, ben ik niet langer de huurder van mijn oude huis. Een hoofdstuk dat wordt afgesloten. 

Afgelopen weekend hebben we de woning leeggemaakt: vloerbedekking eruit, gaatjes in de muur plamuren, keuken - badkamer - toilet grond schoonmaken en de laatste spullen uit de tuin halen. Om vervolgens vanmiddag de sleutel in te leveren. Het is vreemd om na een tijd je oude huis weer leeg te zien. 

2 jaar en 4 maanden heb ik er gewoond. Een bewogen tijd. Toen ik er kwam wonen, stond ik nog aan het begin van mijn herstel van de reactieve artritis. Om me heen werden mensen ziek of vielen mensen weg. Het grootste deel van het leed dat daten heet speelde zich eraf en nu natuurlijk de hele situatie rondom Corona. 

Maar ik kijk vooral met heel veel plezier op deze periode terug en heb ik er hele mooie herinneringen aan.

• Mijn 30ste verjaardag gecombineerd met een housewarming, waarbij vrijwel de hele familie vanuit Brabant over was;
• De komst van Ella;
• Het eerste jaar verkering met Bart;
• De gezinsuitbreiding met de adoptie van Tibby;
• De bezoekjes van familie, vrienden en kennissen;
• En het feit dat ik voor het eerst een plek had die van mezelf was.
• .... (voor alle dingen die ik nu vergeet)

Nu beginnen Bart en ik echt sámen aan een nieuwe hoofdstuk en ik hoop dat er minstens net zo veel leuke en mooie herinneringen bij zullen komen.

Mikado

Ik heb mezelf weer een uitdaging gegeven. 

Een truitje breien voor een oude dreumes van 2 jaar oud. En dan ook nog eens met een ingebreid Noors patroon.

Nog nooit breide ik zo iets kleins. En ook inbreien heb ik nog nooit gedaan. Maar vol goede moed ben ik begonnen.

Het patroon wordt rondgebreid. Wat dit soort kleine maten, het gebruik van naalden zonder kop betekent. En dat staat voor mij altijd gelijk aan: Mikado.

Na 6 naalden komt de techniek vrij snel weer terug. En hopelijk kan ik over niet al te lange tijd over naar mijn rondbreinaald.

Wel zie ik op tegen de mouwen, want ook die worden rondgebreid.....

Naadloos

Degene die mij kennen en/of al een aantal jaar via mijn blog volgen, weten dat ik het erg leuk vind om te haken. Een van de eerste projecten die ik me nog kan herinneren, was een bikini toe ik ongeveer 14 - 15 was. Aangezien wol en water niet heel erg goed combineren, werd dat project geen succes.

Als je zo veel jaren met een hobby bezig bent geweest, zou je denken dat je niet heel veel nieuws meer leert. Niks is minder waar.

Mijn eerste knuffel (Amigurumi in jargon) haakte ik meer dan 5 jaar geleden. Tot op de dag van vandaag vind ik Miss Wooly nog steeds geweldig. Er is alleen een klein minpuntje aan haar: je blijft heel duidelijk de naad zien waar toeren van het hoofd binnen en eindigen.

    

Afgelopen week begon ik aan een nieuwe knuffel (wat voor knuffel en voor wie houd ik nog even geheim) en opnieuw liep ik tegen die lelijke naden aan.

Mijn gevoel (en de foto's in het patroon) zei(den) me dat die mooier moest kunnen, maar hoe? Bij mijn originele techniek sloot ik elke toer met een halve vast, maakte ik een losse om weer hoogte te krijgen om vervolgens met de eerste vast van de toer te beginnen. Op deze manier kreeg je wel mooie strakke toeren, maar de overgang was nogal zichtbaar.

Met mijn tweede bol wol begon ik een test. Als ik nu de losse, om hoogte te winnen, weg laat en meteen door vanuit de halve vaste om te sluiten door ga naar een vaste. De overgang werd wel degelijk minder hard, maar door de halve vaste in de vast van de voorgaande toer was het nog steeds zichtbaar. En zeker niet zoals de foto van het patroon liet zien.

Aangezien mijn test als beter was dan het origineel, haalde ik het origineel om met die bol wol aan een derde test te beginnen: de voorgaande toer niet afsluiten met een halve vaste, maar gewoon meteen met een vast beginnen. En zie daar, het resultaat dat ik zocht: geen zichtbare naden meer in rondgehaakte werkstukken.

De techniek maakt het minder gemakkelijk om het begin en einde van een toer te herkennen, maar daar zijn markeerders of veiligheidsspelden voor uitgevonden. En of het helemaal is zoals het hoort, durf ik niet te zeggen. Maar ik vind het zelf mooi en dat is het belangrijkste lijkt me. 

Voor een mooie overgang van kleur 1 naar kleur 2 vond ik een heel goed instructiefilmpje op Youtube.

Zoals je ziet, je kunt altijd nog bij leren. Zelfs na jaren en jaren van oefenen.

Wortel of winterpeen?

Soms heb ik van die momenten dat ik me de meest nutteloze dingen afvraag. Zo ook een paar weken geleden, wanneer heb je het over wortels en wanneer heb je het over winterpeen?

Hoe kwam ik hier op..... Vorig jaar heb ik rond april wortelen gezaaid in de achtertuin. Het label luidde '320050 Zomerwortelen, Amsterdamse Bak en Vollegrond' - smakelijk bospeen. Daar gaan we al, zijn het nu wortelen of bospenen.....?

Helaas is de grond in mijn tuin niet de meest vruchtbare grond, dus ze groeide langzaam tot niet. Geïrriteerd door het feit dat bijna niks in de tuin wilde groeien, heb ik de tuin links laten liggen. Toen ik een paar weken geleden onkruid wilde gaan wieden, wilde ik beginnen om de 'verloren' groenten van vorige jaar uit de grond te halen. En tot mijn grote verbazing kwamen daar serieuze wortelen (of zijn het nu penen) uit.

De wortelen waren dus gedurende de herfst en winter langzaam door gegroeid. Werden het daarmee geen winterpenen?!?!

Wat onderzoek op internet maakte me helaas niet veel wijzer. Wortel, waspeen, bospeen, winterpeen; ze dragen allemaal de Latijnse naam Daucus carota. Verder zijn ze allemaal oranje en smaken ze zoet. Het verschil lijkt hem in het formaat te zitten. En niet eens zozeer in de tijd van oogsten, winterpeen is namelijk het hele jaar door te oogsten.

Wortel of winterpeen, ik wilde hoe dan ook wat leuks doen met mijn eigen geteelde groenten. Helaas ben ik zelf geen liefhebber van hutspot en ook gestoofde worteltjes kunnen mijn goedkeuring niet wegdragen. 

Mijn vriend had vorig jaar geprobeerd om wortelen in te maken, maar deze waren helaas door het gebruik van koude opgiet (onduidelijkheid in het recept) bedorven. Het leek me een uitgelezen kans om met eigen geteelde groenten het inmaken te herhalen. Dit keer met hete opgiet.

Wortelen schoon maken, weckpot uitkoken, pekel maken met azijn, water, suiker, knoflook, gember, peper en laurier, alles samenvoegen, et voila!

Nu nog een paar maanden wachten en dan kijken hoe het wortelen of penen smaken.

't kèn nèt

't kèn nèt' kan in de Nederlands op twee manieren worden geïnterpreteerd. Op zijn Brabants of op zijn Fries. De Brabanders zijn in dat opzicht wat positiever dan de Friezen, bij hen 'kan het namelijk net'. Bij Friezen 'kan het niet'.

Ik had vandaag een typisch gevalletje 't kèn nèt'.

In de keuken moest de kopse kant van een nieuw gezette muur nog worden afgewerkt. Gisteren plaatsten Bart en ik een flinke houten balk om het frame van de gipsplaten af te dekken. Er bleef echt nog een flinke spleet zichtbaar tussen het spackwerk van de muur en de balk.

Gewapend met Spack vuller, schilderstape, een penseel en wat water trok ik ten strijde. Zelf was ik in de veronderstelling dat een tube van 330 gram genoeg zou moeten zijn. Bart dacht daar anders over en op zijn advies namen we een tweede tube mee.

Na ongeveer 10 cm te hebben gevuld, begreep ik dat de tweede tube een wijs besluit was geweest. Ik had al namelijk een groot deel van de eerste tube gebruikt. Uiteindelijk kon ik met de eerste tube de eerste helft van mijn klus klaren. Alleen was ik er niet 100% zeker van dat de tweede tube genoeg zou zijn voor het tweede stuk. Een gevalletje 't kèn nèt'.

Het leek er even op dat het om de Friese betekenis van de uitspraak zou gaan. Beide tubes had ik grondig leeg geknepen en mijn vuller was op, terwijl ik nog 6 cm moest vullen.....

De enige wat ik me nog kon bedenken, was het opensnijden van de tubes in de hoop dat er nog een klein restantje in zou zitten. Met de bovenkant van de tubes af, kon ik met een plamuurmes de binnenkant schoon schrapen. Omdat de tubes te hoog waren voor het plamuurmes, moest ik nog een keer snijden. Uiteindelijk had ik nog een flinke dot vuller wat gelukkig meer dan genoeg was voor het laatste stukje.

En daarmee ging het dus ineens om de Brabants betekenis van de uitspraak; het kon net!

Het geraamte staat ..... bijna

29 maart maakte ik het vorige filmpje op de bouw. Sindsdien is er veel veranderd. 

De stucadoor heeft in anderhalve dag tijd het huis omgetoverd van een grote betonnen blokkendoos naar een soort van een bewoonbaar huis.

Vervolgens hebben we hard gewerkt om een groot deel van het laminaat te leggen. Sommige ruimtes laten we nog even achterwege, omdat de aannemer daar nog overheen moet met gereedschap en andere zware materialen. 

Op derde Paasdag is het overgrote deel van de keuken geplaatst. Ik heb altijd al gedroomd van een (woon)keuken met een groot fornuis en veel werkruimte. En hoewel de keuken nog niet af is (het blad komt over anderhalve week, ik sta nu al te trappelen om te gaan bakken, braden, stoven, wokken enz. enz. enz.

Het grote hak- en breekwerk begint langzaam aan tot een eind te komen. Vandaag is de aannemer aan de badkamer en toilet begonnen, waarmee het laatste deel van het geraamte over 2 à 3 weken klaar zou moeten zijn.

Daarna wordt het tijd voor de (ellenlange lijst met) details:

• plinten plaatsen
• kozijnen lakken
• openstaande naden kitten
• trap beitsen
• nieuwe deuren afhangen
• ..... 
• .....
• .....

En natuurlijk het inrichten van het huis, want we willen eigenlijk eind mei, begin juni verhuisd zijn. Beide zaken zullen nog veel tijd gaan vragen, maar noodzaak is nu dat het huis bewoonbaar wordt.

Voor nu rest mij jullie alleen nog het daadwerkelijk resultaat te laten zien. Mocht je mijn blog voor het eerst lezen, kijk dan ook even de filmpjes in Vooruitgang (start en update 1) en Deadline gehaald! (update 2) om te zien waar we vandaan komen.

Deadline........ gehaald!

Zoals ik in mijn vorige bericht schreef, gaat morgen de stucadoor in ons huis beginnen. Hoewel ik zelf door complicaties van het trekken van mijn verstandskiezen en het feit dat ik me een paar dagen niet lekker voelde beduidend minder heb kunnen klussen, hebben we mede dankzij het harde doorwerken van mijn vriend de deadline gehaald.

Alle plafonds zijn met isolerende latex behandeld zodat de geur en kleur van het jarenlange roken niet door het stucwerk heen kan komen. De betonnen 'buiten' muren zijn van het behang ontdaan en daarna helemaal opgeschuurd zodat er geen losse 'flubbertjes' meer op de muur zitten. De aansluitingen in de keuken zijn door de installateur op de juiste locaties geplaatst. Alle oude gipsplaten zijn weggewerkt achter nieuwe gipsplaten en alle elektrapunten in huis (schakelaar, stopcontacten, e.d.) zijn vervangen. 

In het filmpje geef ik jullie weer een toer door ons huis, dat er inmiddels al heel anders uit ziet dan 38 dagen geleden toen we de sleutels kregen.

Nu moeten we het werk voor een paar dagen uit handen geven. Als ik eerlijk ben, vind ik het best wel spannend. Hebben we alles wel goed voorbereid? Gaan ze alles wel netjes afwerken? Hoe gaat het huis er dadelijk uit zien?

Ik heb in elk geval altijd geleerd dat je goed moet zorgen voor de mensen die voor je komen werken. En aangezien ik van het weekend nog wat lekkers had gebakken (appel-kokos cake), krijgen ze daar in elk geval een stukje van voor bij de koffie.

Vooruitgang

In een tijd waar veel zaken, zoals sporten, uitgaan en elkaar simpelweg de hand kunnen schudden, tot stilstand zijn gekomen, blijft bij ons de verbouwing onverminderd voortgaan.

Op 21 februari hebben we de sleutel van ons huis in ontvangst mogen nemen. In de video hieronder krijg je een beeld van hoe het huis er op dat moment aan toen was.

Vanaf de start van het verbouwen wisten we dat we op 14 april een deadline hadden staan. Dan wordt namelijk de keuken geplaatst. En die tijd moet het installatiewerk (gas, water, elektra), het stucwerk en het laminaat voltooid zijn.

Vol goede moed zijn we in de eerste week met het sloopwerk begonnen. Er werd veel verwijderd: de keuken, een kozijn tussen de hal en de keuken, delen van de badkamer, kasten die we niet willen gaan gebruiken, behang en heel veel losse schroeven, spijkers en beugeltjes. 

Ook deden we een dwaze poging om de nicotineaanslag van 27 jaar roken van het plafond te verwijderen. Het middel werkte op zich prima, maar het werd een gigantisch waterballet, was erg arbeidsintensief en de oude latex kwam na de behandeling los van het plafond (hiermee was wel meteen de nicotine van het plafond verwijderd). 

We waren erg blij met de tip van de stucadoor die de eerste week kwam kijken: gebruik Veveo Collix Aqua Mur Mat. Een latex die de nictotine isoleert; de geur en kleur kunnen er niet doorheen, waardoor het stucwerk mooi wit blijft en je geen rooklucht meer in huis hebt.

Na het bezoek van de stucadoor hadden we de tweede deadline; hij wilde twee weken voor het plaatsen van de keuken in het huis om alle plafonds en muren aan te pakken. Wel moesten we voor die tijd nog het een en ander voor hem voorbereiden. De plafonds behandelen met de speciale latex, alle betonnen muren opschuren zodat de losse stukjes behang eraf waren en alle oude gipsplaten van nieuwe gipsplaten omdat het bruine papier van de oude platen anders door het stucwerk heen zouden komen.

Eenmaal een week onderweg, konden we grotendeels beginnen met opbouwen. Op de video hieronder kunnen jullie zien hoe ver we op 7 maart waren.

De deadline die nu als eerste in zicht komt is 30 maart. Dan begint de stucadoor. Hopelijk halen we deze deadline en kan ik jullie (ruim) voor die tijd een video laten zien van een huis dat volledig stuc-klaar is.

PS: we hebben het oude bad, twee radiatoren, leidingwerk en de vele schroeven en spijkers op laten halen door de oud-ijzerboer en kregen er nog een klein zakcentje voor. Want zeg nu zelf, alle kleine beetjes helpen.

Moderne Ministek

Degene die mijn blog met enige regelmaat lezen en/of mij kennen, weten dat ik mezelf in mijn vrije tijd graag bezig houdt met handwerken. Haken, breien, quilten, borduren, schilderen op nummer en sinds kort 'diamond painting'.

Een paar weken geleden was ik bij de Wibra om voor mijn moeder een specifieke kleur wol te halen die ze in Brabant niet (meer) hadden. Eenmaal bij de kassa viel mijn oog op een kleine display met daarop pakketjes voor 'diamond painting' voor welgeteld € 1,99. 

Nieuwsgierig als ik was, nam ik een pakketje met als onderwerp een buddha met me mee. De kans dat het voor een dergelijk bedrag wat was, was vrij klein. Maar als het niks bleek zijn, zou ook niet de wereld hebben gekost.

Inmiddels heb ik er al behoorlijk wat uurtjes aanbesteed (naast mijn werk, het huishouden en het klussen) en ik vind het me een partij leuk! Het principe doet me heel erg denken aan een mix tussen  Ministek en strijkkralen van vroeger. Maar dan net iets anders. 

Je hebt een afbeelding bestaande uit vakjes met nummers  erin met daar overheen een lijmlaag afgedekt door folie, een pen met een holle kop waar je wax in moet doen en 'diamantjes' (plastic steentjes met facetten) in alle benodigde kleuren. Vervolgens haal je een stukje folie los, pak je met de pen met wax een steentje van de juiste kleur op en die plak je in het bijbehorende vakje. En dat blijf je net zo lang herhalen tot je het schilderij vol hebt.

Een kind kan de was doen, moeilijk is het absoluut niet, maar je hoeft er niet hard over na te denken en je ziet het schilderij voor je ogen groeien. Mij brengt het na een drukke dag de broodnodige rust en ontspanning.

Een dag om te herinneren

Voor velen van jullie zal het vandaag een doodgewone vrijdag zijn geweest. Sommige zullen hebben gewerkt, anderen zullen misschien al weekend hebben gehad. Maar voor mijn vriend en mij was het een bijzondere vrijdag, een dag om te herinneren.

Vanochtend om 9:00 hadden we de inspectie van ons nieuwe (koop)huis, waarvoor we een half uur later de overdrachtsakte en hypotheekakte bij de notaris zouden gaan ondertekenen. Tevens hebben we onze relatie officieel vast gelegd in een samenlevingsovereenkomst. 

Om deze heugelijke gebeurtenissen te vieren, zijn we na afloop bij Koffie & Koffie wat lekkers gaan eten en drinken. Over de calorieën hoefden we vandaag even niet na te denken, aangezien we nog volop zouden gaan klussen. En dit telde deels als lunch.

Tegen half 1 waren we bij het huis en zijn we vol goede moet aan de gang gegaan. Uiteraard voorzien van goede overalls (die mama voor ons had geborduurd 😍), veiligheidsschoenen, veiligheidsbrillen, gehoorbescherming en voor mijzelf een roze (veiligheids)pruik.

Na een kleine 3,5 uur klussen lag de complete keuken in de sloopcontainer, was het kozijn tussen de keuken en de hal verwijderd en hadden we een toilet met uitzicht gecreëerd. Morgen vrolijk verder met de lange lijst van klussen die nog voor ons ligt.

Mi casa es su casa

Toen ik in februari 2018 de gemeente op de stoep van mijn gehuurde chalet had staan en te horen kreeg dat ik daar op laste van een flinke geldboete binnen 6 maanden weg moest zijn in verband met permanente bewoning, had ik niet heel veel opties.

Als single op een jaarcontract wil je graag je flexibiliteit behouden. Je weet immers nooit of je contract wordt verlengd en zo niet, waar je dan een baan zult vinden. En je weet niet in welke windstreek je je toekomstige partner tegen het lijf zult lopen. Daarbij zou ik op mijn inkomen waarschijnlijk net een appartement kunnen kopen, wat voor mij af viel omdat ik graag een tuin wilde.

Dan kom je vervolgens bij huren uit. Nu was er op dat moment in Ede voor de sociale huur een wachtlijst van 24 tot 36 maanden. En met slechts 6 maanden om een nieuwe woonruimte te vinden, viel die optie eigenlijk al af. Daarbij verdiende ik op jaarbasis net iets te veel, waardoor ik ook niet voor sociale huur in aanmerking kwam.

Wat dan?!?!? Precies, particuliere huur. Daar hadden ze echter de grappige regel ingevoerd dat je 4 x de huurprijs als bruto maandsalaris moest verdienen. En dan moet je met een gemiddelde huurprijs tussen de €750 - 850 flink je best doen. Via een paar omwegen en een behulpzame makelaar, kon ik uiteindelijk mijn huidige huurhuis betrekken.

Inmiddels bijna twee jaar verder, is de situatie behoorlijk veranderd. Ik woon niet langer alleen, maar deel mijn huis met vriendlief en twee poezen. Verder heb ik een vast contract en heeft mijn vriend zijn eigen bedrijf in Ede gevestigd, waardoor er geen intentie is om Ede op korte termijn te verlaten. En helaas blijft de huurprijs elk jaar stijgen en geef je feitelijk geld uit voor een huis dat nooit van jezelf zal zijn.

Alles bij elkaar opgeteld maakte het steeds interessanter om te kopen. 

Net voor de Kerst zijn we gaan rondkijken. Wat vinden we mooi? In welke wijk willen we wel wonen of juist niet? Willen we een 'kant-en-klaar' huis of willen we klussen? Enz. enz. enz.

We zijn nu ruim een maand verder en inmiddels hebben we een huis gekocht. Het is een opknappertje geworden, maar we staan te popelen om aan de gang te gaan en alles te maken zoals we het zelf mooi vinden.

Alles is rond: de hypotheek is goedgekeurd, alle nutsvoorzieningen besteld en de verzekeringen zijn geregeld. Ook zijn de keuken en de vloer al besteld. Nu is het nog 11 dagen wachten tot we de sleutel krijgen en het huis daadwerkelijk van ons is (nou ja, van de bank).....

Klepje open, klepje dicht....

Tot september woonde alleen Ella bij ons. Eten was geen enkel probleem, we konden een bak met voer volgooien en madam kon daar gemakkelijk drie dagen van doen. Haar gewicht was geen enkel probleem. Na de sterilisatie moest ze wel over op speciale brokken voor gesteriliseerde katten, maar daarna bleef ze heel constant 3,7 kg wegen.

De komst van Tibby bracht hier echter verschil in. De eerste weken dat Tibby alleen op haar kamer zat niet, maar vanaf het moment dat ze dusdanig aan elkaar gewend waren dat ze vrij door het huis konden lopen wel.....

Want Tibby kreeg kittenbrokjes en deze zijn natuurlijk veel lekkerder. Dus wat doe je dan als kat die de minder lekkere brokken voor gesteriliseerde katten krijgt? Precies, je eet eerst alle lekkere brokken op en vervolgens ga je gewoon verder met je eigen brokken. Want die zijn toch ook niet zo vies.

Het resultaat, Tibby kwam nauwelijks aan en Ella woog binnen de kortste keren 4,3 kg. Nu lijkt dat niet veel, maar op een origineel gewicht van 3,7 kg is het behoorlijk. We probeerden van alles om het bakje alleen voor Tibby bereikbaar te maken: onder de kast, in de krabpaal, tussen twee dozen waar alleen Tibby tussen leek te passen, op de boekenplank waar Ella normaal nog bij kon. Maar telkens kreeg Ella hem weer gevonden.

Om te voorkomen dat het gewicht van Ella verder zou stijgen, keken we naar voerautomaten. Nu heb je daar verschillende varianten in. Maar de meeste gaan op basis van tijd. Alleen was de regulatie over de dag heen niet zozeer het probleem, maar wel het afschermen van de brokken van Tibby.

Hoe los je dat dan op? Door een voerautomaat van Surefeed te kopen, die je per kat kunt instellen.

Hoe werkt dat? Onze katten zijn gechipt (je kunt ook een penning aan een halsband hangen), de automaat programmeer je in zodat deze alleen de chip van een kat herkent (in dit geval Tibby). En als de kat dan vervolgens haar kop in de automaat steekt gaat het klepje boven het voer open. Gaat de andere kat (of hond) met de kop in de automaat, dan het jammer de bammer! 

Zo Ella heeft meer dan eens verbaasd en teleurgesteld bij de automaat staan kijken en ze heeft het apparaat zelfs meerdere keren door de kamer verplaatst in de hoop het klepje toch open te krijgen. Helaas bleef het klepje dicht.

Inmiddels heeft Ella ook een automaat, omdat het leek dat Tibby bij haar ging snoepen. Nu is dat voor haar gewicht niet zo'n probleem, maar dan waren we alle controle over het eetpatroon van Ella kwijt. En aangezien we haar wilden laten afvallen, was het wel handig om daar enig zicht op te hebben.

Het enige nadeel is dat Ella nu regelmatig honger lijkt te hebben. Dit uit zich niet zo zeer in de vorm van miauwen, maar wel in de vorm van kartonnen dozen slopen. Niet dat ze het karton op eet, maar ze laat wel haar frustratie merken. Op zich niet schadelijk, maar wel lastig want we vinden nu door het hele huis snippers karton.

Maar liever wat vaker stofzuigen, dan een te dikke kat.

Tweede Kerstdag, maar dan anders

Tot een paar jaar geleden was Kerstmis eigenlijk altijd een vooraf besproken aangelegenheid. Eerste Kerstdag vierden we met heel de familie bij mijn opa en oma van vaderskant en Tweede Kerstdag bracht ik door bij mijn toenmalige schoonfamilie.

Eerst veranderde Tweede Kerstdag door een relatiebreuk voor mij. Hierdoor besteedde ik onder andere een Tweede Kerstdag bij vier wildvreemden die via Nieuw Mensen Leren Kennen een avondje tapas eten en Kolonisten van Catan spelen organiseerden.

Daarna verhuisden mijn opa en oma waardoor we niet langer met zijn allen bij hen konden eten.

Hierdoor werd Kerstmis qua planning telkens weer een kleine verrassing. Dit jaar was Eerste Kerstdag voor een etentje met het gezin, aangevuld met mijn vriend en mijn oma.

Tweede Kerstdag deden mijn vriend en ik anders dan anders. Geen etentjes met familie, maar een uitje naar Ouwehands Dierenpark in Rhenen. Daar wordt momenteel namelijk het China Light Festival gehouden.

Gewapend met camera's gingen we op pad. Uiteraard was mijn camera half leeg en had ook mijn telefoon weinig batterij meer. Maar toch heb ik een paar mooie plaatjes kunnen schieten.