maandag 27 juli 2020

Handen uit de mouwen

Vanaf half mei heb ik nauwelijks of niet meer geklust. Na ruim 4 maanden verbouwen, verhuizen, de oplevering van het oude huis, gedoe rondom de badkamer en er gewoon bij werken was de pijp wel een beetje leeg. 

Daarnaast was het in de garage door al het bouwafval van de badkamer / toilet zo'n gigantische puinhoop geworden dat ik niks meer kon vinden als het ging om gereedschap of materialen. En geloof mij, als je eerst 30 minuten aan het zoeken moet en dan eigenlijk nog niet vindt wat je wil hebben, is de zin om te klussen ver te zoeken....


Maar toch moest er ergens een begin gemaakt worden om uiteindelijk het huis verder af te maken. Na een paar weken van grootste plannen, was het dit weekend zo ver. De garage ging op de schop. Ik bestelde weer een container (de derde inmiddels), Bart deed vorige week de eerste opruimslag.

Daarna ging ik afgelopen zaterdag na het verschuiven van de resterende spullen vol goede moed met de latex aan de gang in het achterste stuk van de garage. We willen de garage namelijk als opslag, washok en sportkamer gaan gebruiken, dus een beetje opfrissen kon geen kwaad. Het resultaat was meteen zichtbaar.


Zondag hebben we samen een dwaze poging gedaan om de vloerbedekking van het oude huis nieuw leven in te blazen in de garage. De eindconclusie van de poging is dat het maar goed is dat we geen van beide een carrière als stoffeerder ambiëren. Alles zat onder de lijm, de randen zijn wat rafelig en naad tussen de twee lappen is niet bijzonder goed gelukt. Maar goed, het is en blijft een garage en het is 1000% beter dan een kale betonvloer. 


Dus al met al is de klusactie tot nu toe geslaagd. Het sauzen moet nog afgemaakt, maar daar had ik geen tijd meer voor. Wel is een groot deel van het gereedschap en de materialen uitgezocht en netjes per categorie in kasten geplaatst. Dat maakt het zo veel gemakkelijker om de rest van de lange waslijst stukje bij beetje af te gaan maken.

zondag 5 juli 2020

Terug van weggeweest

Gisteren ben ik samen met Bart voor het eerst na 4,5 - 5 maanden afgereisd naar het schone Brabant. Begin februari was ik er voor het laatst. Met het uitzicht op de sleuteloverdracht van het huis en de daarop volgende verbouwing, zwaaide ik de familie voor naar wat ik dacht een paar weken. Niet wetende dat de gevolgen van het Corona virus zo groot zouden zijn en dat ik ze zo lang niet zou zien.

Mijn ouders en broertje zag ik nog een of twee keer bij ons thuis in Ede, echter zonder de gebruikelijke knuffels bij het weerzien.

Nu de 'code rood' met betrekking tot Corona lijkt te zijn geweken, vond ik het wel weer eens tijd om naar Brabant af te reizen. Zeker met het oog op het feit dat mijn oma morgen (maandag) haar 86ste verjaardag viert.

Met oma videobelde ik gedurende de hele Corona periode regelmatig via Whatsapp. Afgelopen donderdag vertelde ik haar dat ik niet wist of we het gingen halen om naar Brabant te komen voor haar verjaardag. Leek zal ze het niet hebben gevonden, maar ze begreep het wel. Wat ze niet wist, is dat dit een afleidingsmanoeuvre was in het kader van het verrassingsbezoek dat ik aan het regelen. Want wat is er nu een mooier cadeau voor je verjaardag, dan een van de kleinkinderen na lange tijd weer echt te zien.

Mama zat in het complot; zij vertelde oma dat ze zaterdagmiddag taart zou komen brengen voor de visite van zondag en maandag. Op deze manier wisten we zeker dat oma thuis zou zijn zonder dat ze zou vermoeden dat wij langs zouden komen. Gewapend met feesthoedjes, roltongen, een regenboogkleurige verenboa, een bos bloemen en uiteraard de taart gingen we oma.

Omdat ze me bij het aanbellen via de camera kan zien, hadden we alle feestspullen in een doos meegenomen. Beneden in de hal dosten we ons uit. Al toeterend en blazend op de roltongen, gingen we met feesthoedjes op ons hoofd met de lift naar boven en liepen we door de galerij naar het appartement van oma. De glimlach op haar gezicht zei boekdelen: verrassing geslaagd. Als jarige Jop moet je er natuurlijk extra feestelijk uitzien, dus kreeg ze de regenboogboa om te dragen. En een flinke bos bloemen. En op gepaste afstand aten we van de meegebrachte taart en konden we op ons gemak even bijpraten. 


Zoals ik al eerder zei, had ik papa en mama wel gezien. Maar al die tijd heb ik ze geen knuffel kunnen geven. En hoe jong of oud je ook bent, volgens mij kun je altijd nog wel eens een knuffel van je ouders gebruiken. Ik in elk geval wel. Alleen hoe doe je dat als je 1,5 m afstand moet houden.

Vanuit de verbouwing hadden we nog een overall liggen dat bestand is tegen chemicaliën. Mijn vermoeden was dat dit dan ook wel eventuele virussen tegen zou houden. Mondkapjes hebben we niet in huis, maar wel een heavy duty stofmasker. Mijn outfit maakte ik af met het gelaatsscherm dat Bart heeft gebruikt toen hij de plafonds heeft ingesproeid met rookwijderaar. Uiteindelijk was ik alleen handschoentjes vergeten, maar de mouwen waren zo lang dat ik mijn handen er in had verstopt. In elk geval, de knuffels zijn op een veilige manier uitgedeeld en in ontvangst genomen.


Hoewel het fijn was iedereen op deze manier weer te kunnen zien en knuffelen, hoop ik wel dat het binnenkort wat gemakkelijker gaat. Want om zelfs in de omgeving van je familie 1,5 m aan te houden, is en blijf lastig.